Latest
Depression- Netherlands
Het voelt alsof iets kapot is. Alsof je niet meer functioneert zoals je zou moeten. Niet zoals de andere mensen. De gemiddelde persoon wordt wakker met een soort vanzelfsprekende energie. Hun hoofd en lichaam lijken op elkaar afgestemd, alsof er vanbinnen een systeem is dat 's nachts wordt opgeladen en klaar is om weer te draaien. Ze beginnen hun dag, doen wat ze moeten doen, en sluiten die uiteindelijk weer af door rustig in slaap te vallen. Alles lijkt gewoon te verlopen, zonder al te veel haperingen.
maar als een persoon met depressie leef ik anders. Je opent je ogen en meteen hangt dezelfde lege, zware gevoel weer op je borst en in je hoofd. Het is alsof je nooit echt geslapen hebt, alsof je alleen fysiek hebt gerust, maar mentaal nog steeds uitgeput bent. Elke dag begint met een soberheid die als een contante druk op je hersenen ligt een gevoel dat er dag en nacht is, zonder pauze.
je komt je bed niet uit hoe graag ik dat ook wilt. De energie voor dat heb ik niet. Vooral dat het nu zomervakantie is. Me ouders die binnen komen kijken of ik al wakker ben want het is al 4 uur in de middag. Ze vragen of ik iets wil eten maar heb eigenlijk helemaal geen trek in eten. Je zit uren op je telefoon te scrollen en krijgt het te benauwd om de hele dag in je bed te liggen.
uiteindelijk heb ik een beetje energie gekregen om even een blokje te gaan wandelen buiten. Ik trek me kleding aan en ga uit huis. Ik ben aan de einde van me straat en krijg het steeds meer en meer benauwd. Ik voel me hart steeds harder en harder kloppen. En het voelt alsof iedereen me aanstaart. Je probeert het te vermijden maar iets in je zegt dat het maar beter is om gewoon naar huis te gaan en veilig in je bed te gaan liggen.
de angst die ik heb lijkt nooit te stoppen. Ik wil ook gewoon alleen naar buiten kunnen om even frisse lucht te gaan nemen. Ik wil ook gewoon even wat eten halen bij de supermarkt als ik zin heb in wat lekkers. Ik wil ook durven om sociaal te zijn en een baan te gaan vinden zodat ik mijn eigen geld verdien. Ik ben al 17 dan hoor ik al te gaan werken. Maar ik ben anders dan de anderen. Ik wil net als de andere zijn. Die het wel durven.
en dan komt de avond. Voor veel mensen is dat een fijn moment, een ontspannen afsluiting van je dag. Maar voor mij is dat vaak de pijnlijkste gedeelte. De gedachtes dwalen door me hoofd heen alsof er nooit een einde aan komt. En als je je ogen een maal hebt gesloten ben je opgesloten met al je gedachten die je de hele dag hebt proberen te ontwijken. Hoewel dat allemaal als een zware steen voelt, is dat niet eens het ergste van je dag: " het begint morgen allemaal weer opnieuw ". En dat telkens weer opnieuw.
ik vind het woord " depressie " altijd een moeilijk woord om uit te spreken. Niet alleen omdat het zwaar op je tong ligt, maar ook omdat het meteen een gevoel van stilte en ongemak oproept. Het is alsof je iets uitspreekt wat eigenlijk onuitgesproken hoort te blijven. Het blijft een vaag en ongrijpbaar iets in je hoofd.
Als je elke avond weer denkt: " morgen begint het allemaal weer opnieuw" , dan verlang je naar verandering. Maar wanneer je diep in een depressie zit, lijkt die verandering onmogelijk. Dus je gaat op zoek naar een andere oplossing. Zo word er vaak aan een permanente oplossing gedacht. " zelfdoding ".
vele mensen kiezen hiervoor, niet van egoïsme maar uit wanhoop. Dat De gedachten van " elke dag weer opnieuw " erger is dan de dood. want voor vele mensen is die extra dag erbij ondragelijk. De gedachten dat " zelfdoding " de enige oplossing is voelt als een brok in me keel.
Want Ik wil eigenlijk helemaal niet dood maar ik wil dat deze oneindige pijn stopt wat niet blijkt te stoppen. Ik ben vaak op het punt gekomen dat ik die extra dag te ondragelijk vond en toch probeerde om er een einde aan te maken. Maar ik ben hier nog steeds naar al de keren, waar ik met tranen op de grond lag na het inslikken van die pillen. Nog steeds met alle pijn en alle gedachtes.
toch probeer ik telkens dag en nacht een kleine reden te hebben om nog steeds deze depressie te verslaan. Mijn familie, mijn vader en moeder die telkens kapot gingen toen ze er achter kwamen dat hun kleine meisje het leven niet meer zag zitten of dat ik daar lag op de grond en de grond onder hun voeten instortte.
ik kan me niet voorstellen dat mijn ouders zonder hun jongste dochter moeten leven. Dat mijn zus zonder haar enige zusje moet leven. Mijn kat die voor mij deur staat en blijft miauwen tot dat ik mijn deur open doe. Maar die deur blijft dicht. Me ouders die in mij kamer komen en denken of het hun schuld was of wat ze niet hebben kunnen zien.
maar wat heeft het nou opgeleverd? Die pijn is niet weg en blijft voor eeuwig. Die pijn blijft niet alleen bij mij maar ook voor me bijstaande. Ze hebben hun vriendin, zusje, dochter, nichtje, kleindochter, nicht verloren. En waar ben ik? Aan het branden in de hel levenslang. dus is het het waard om je leven op te offeren door de pijn die je denkt niet te kunnen verdragen?
Want Allah ( swt ) zegt in de quran: " Allah belast geen ziel boven haar vermogen ". ( koran, 2:286 ).
Dit betekent dat je als mens nooit een beproeving krijgt die jij niet aan kan. Dat geldt voor zowel moslims als andersgelovigen. We moeten wel snappen dat Allah het in deze aya niet heeft over de beproevingen van het leven. Zoals bijvoorbeeld een infectie die je krijgt en waar je aan sterft. Want ook dat is een belasting boven je vermogen.
Uit de context van de aya is duidelijk dat Allah het heeft over belasting in de vorm van verantwoordelijkheden. Het gaat over je vermogen om het woord van Allah hoog te houden. Allah vraagt ons bijvoorbeeld: wees eerlijk, wees bescheiden, wees goed voor jezelf en anderen. Dit zijn de verantwoordelijkheden die Allah ons heeft gegeven en die bij niemand buiten zijn of haar vermogen liggen.
3 reactions •
1 comment
